سرنوشت رویینگ چه می‌شود؟
به گزارش ایسنا، رویینگ مهر ماه سال جاری از فدراسیون قایقرانی جدا شد و با تصمیم احمد دنیامالی وزیر ورزش و جوانان قرار شد از این پس به صورت یک فدراسیون مستقل کار کند.
محسن شادی قهرمان پیشین رویینگ نیز به عنوان سرپرست این فدراسیون منصوب شد. رویینگ یکی از رشته‌های مدال‌آور ایران در آسیا است. این رشته در قهرمانی آسیا و بازی‌های آسیایی سهم زیادی در مدال‌آوری قایقرانی داشته اما با مشکلات زیادی هم درگیر بود که اکنون با تبدیل شدن آن به فدراسیون، انتظار می‌رود این مشکلات حل شود.
محسن شادی قهرمان پیشین رویینگ ایران کار سختی در پیش دارد و جدا از ورزشکارسازی و فراهم کردن تجیهزات، باید ابتدا فدراسیون را سرپا کند. در حال حاضر رویینگ با فدراسیون قایقرانی هم‌خانه است تا ساختمانی که برای آن در نظر گرفته‌اند بازسانی و تجهیز شود. چارت اداری آن نیز کامل نیست. حتی گفته می‌شود سرپرست فدراسیون در همان فدراسیون قایقرانی اسکان دارد.
شادی علاوه بر راه انداختن فدراسیون، باید بتواند ورزشکاران فعلی را حفظ و در کنار آن پشتوانه‌سازی کند.
رویینگ مردان خالی از ورزشکار است حتی یک تیم دونفره که بتواند در آسیا مدعی باشد نمی‌توان پیدا کرد. افشین فرزام سرمربی تیم ملی بارها اعلام کرد قصد کناره‌گیری دارد و اگر فرزام دیگر نخواهد کار کند انتخاب جایگزین او هم یک چالش دیگر برای محسن شادی است.
علاوه بر این مسائل، بحث زیرساخت هم مطرح است. رویینگ جایی برای تمرین ندارد و تا چه زمانی قرار است به تمرین کردن در پشت سدها یا پیست غیراستاندارد دریاچه آزادی دلخوش کند.
شاید این رشته در وهله اول به ساختن پیست استاندارد نیاز بیشتری داشت تا اینکه بخواهد مستقل فعالیت کند. از طرفی حدود دو سال دیگر تا بازی‌های آسیایی ناگویا باقی مانده و مسلما روی مدال های رویینگ هم حساب ویژه باز می‌شود. شادی فرصت زیادی برای حل این چالش‌ها ندارد و کار بسیار سختی پیش روی این فدراسیون است. مهمتر از همه اینکه نتایج رویینگ در ناگویا نشان خواهد داد مستقل کردن این رشته موفقیت‌آمیز بوده است یا خیر؟
رویینگ باید بتواند متفاوت‌تر و با تعداد ورزشکاران بیشتری در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ حاضر شود و مدعی کسب مدال طلا باشد تا مشخص شود مستقل کردن این رشته آن هم بدون فراهم کردن مقدمات کار، درست بوده است.
انتهای پیام
